Présentation • Mode d’emploi • Services associés • Réutilisations

Liste des pages

 
Liceti, Fortunio.
De ortu animae humanae
Genuae : in aedibus J. Pavonii, 1602 , 1602.
Cote : 6200(2).
Exemplaire numérisé : BIU Santé (Paris)
Adresse permanente : https://www.biusante.parisdescartes.fr/histmed/medica/cote?06200x02
Page à Page
Par chapitres
PDF Cliquez ici pour telecharger tout ou partie de ce document au format Adobe PDF (Acrobat)
Sur Internet Archive
Nombre de réponses : 479 1-250 page précédente
[sans numérotation] [Page de titre]
[page blanche]
[sans numérotation] [Dédicace]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation] Io. Baptista Pinellus in excellentiss. Doctoris Fortunii Lyceti. Libros De Ortu Animae Humanae
[sans numérotation] [Dédicace]
[sans numérotation] Index, et series Capitum
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
1 Praefatio. In qua habetur universae Tractationis Propositum, Ordo, Divisio, Necessitas, atque Utilitas
2
3 Liber Primus. In quo omnes aliorum opiniones cum suis fundamentis afferuntur, allatae confutantur, et ad oppositiones respondetur. Prima proponitur opinio dicentium totam animae humanae naturam esse simplicem Intellectum immediatè a Deo creatum, et quadragesima die à conceptionis initio corpori iam organizatio infusum. Cap. Primum
4
5
6
7 Confutatur allata opinio, ostendendo faetum in utero antequam sortiatur intellectum à Deo, aliud genus animae ab alio agente nactum fuisse. Cap. II
8
9
10
11
12
13 Respondetur argumentis obiectis: ex quo monstratur animalia nutriri posse sine multiplici coctione alimenti. Cap. III
14
15
16
17
18
19 Affertur secunda Opinio Avicennae, dicentis animae nostrae partem rationalem proximè oriri à Cholcodea, à qua et prodeunt partes eius ratione carentes, sed mediante femine, quo utitur, tanquam instrumento. Cap. IV
20
21 Expenditur Opinio Avicennae, et ostenditur semen in generatione hominis non subire vices instrumenti, quo Cholcodea proxime uti debeat. Cap. V
22
23 Satisfit rationi oppositum; imo ea retorquetur ad hominem, monstrando maiorem esse similitudinem, inter animas rationis expertes, et agens materiale, corruptibileque; quam inter eas, et Cholcodeam Avicennae. Cap. VI
24
25 Adducitur Opinio Platonicorum existimantium animae humanae partem intellectiuam immediatè à Deo summo prodire: partes vero irrationales a Dijs iunioribus oriri. Cap. VII
26
27
28
29 Platonicorum sententia expenditur, ostendendo vegetalem, et sentientem animam in nobis, non â superis, sed à Parentibus originem habere. Cap. VIII
30
31 Soluuntur Platonicorum rationes, interpretando multa obscura loca veterum, monstrandoque; Deos iuniores, quicunque; illi sint, esse efficientia remota, non autem proxima vegetalis, ac sensualis animae. Cap. IX
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43 Promulgatur opinio quarta Fernelij arbitrantis Animae Humanae partem tum Rati onalem, tum ratione vacantem à caelo mediante spiritu foetui in utero degenti communicari. Cap. X
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55 Fernelij placita trutinantur, probaturquè nullam animi nostri partem sic à coelo pendere: multaquè loca Aristotelis explicantur: ostenditurquè quomodo Sol haec inferiora illuminet, quod in exemplum affertur. Cap. XI
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66 Diluuntur argumenta Fernelij, ostendendo Deum, ac coelum esse efficientia remota animae nostrae vegetalis, ac sentientis, non proxima: et monstrando spiritum, caloremquè naturalem in nobis a coelo non esse, sed elementarem omnino. Cap. XII
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78 Exponitur Opinio Quinta ex Pomp. Et alijs iudicantibus animae humanae partem et rationalem, et irrationalem, originem ducere à Parentibus, non à superis. Cap. XIII
79
80
81
82
83
84
85
86 Examinatur Opinio Hierardi, et Pomp. proposita, demonstrando animi nostri partem rationalem proximè oriri, non à Parentibus, sed à Superis, eamque, non esse ullo modo quantam per accidens. Cap. XIV
87
88
89
90 Resoluuntura adversariorum rationes, ostendendo mentem humanam esse omnino indivisibilem, ac immaterialem, non in universum corpus extensam, sed in praecipua corporis parte residentem, nec à Parentibus ortam. Cap. XV
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103 Recensetur opinio asserentium vegetalem, ac sensitricem animae nostrae partem genitam esse, dum essemus in utero, ab anima materna sibi similem animam quoad gradus irrationales gerante in humano conceptu. Cap. XVI
104
105
106
107 Ponderatur dicta opinio, et ostenditur ab anima materna nullo modo posse generari animas mortales foetus in utero degentis. Cap. XVII
108
109
110
111
112
113
114
115
116 Tolluntur argumenta obiecta, ostendendo tum in quibus foetus possint assimilari Patri, ac Matri; tum quomodo non semper agentia physica generent sibi simile; tum in omni generatione viventium esse distinctionem sexus; tum plantas omnes maris naturam habere, quarum foemina communis est terra. Cap. XVIII
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127 Septima Opinio Portij, et aliorum dicentium foetum in utero primis quadraginta diebus vivere beneficio animae maternae, tanquam partem ac fructum corporis materni, in partu vero foetui animam remanere sibi communicatam a materna divisa penes gradus mortales ad partitionem subiecti. Cap. XIX
128
129
130 Conuellitur superior sententia demonstrando foetum in utero non vivere beneficio animae maternae, sed alterius sibi propriae, neque esse ullo modo partem corporis materni. Cap. XX
131
132
133
134
135 Enodantur obiecta ratiocinia, ostendendo foetum non esse verè fructum matris; neque necessario, qua nutritur, eadem anima sibi alimentum concoquere. Cap. XXI
136
137
138
139
140 Recitatur octava opinio Alberti Magni dicentis Animae nostrae partes ratione carentes nobis indi immediatè à semine; non quidem ceu ab agente principali, sed tanquam instrumento operante in virtute patris, qui est agens principale. Cap. XXII
141 Alberti sententia destruitur, demonstrando semen non posse in generatione agere ut purum instrumentum in virtute Patris. Cap. XXIII
142
143
144 Alberti obiecta infringuntur, probando semen similitudinem non habere cum proiectis ab extrinseco, neque cum instrumentis artis. Cap. XXIV
145
146 Nona opinio Pernumiae dicentis vegetalem, ac sentientem animam foetus genitam esse ab anima seminis, ceu ab agente principali. Cap. XXV
147
148
149
150 Pernumiae sententia reijcitur, probando semen non acquirere animam à partibus universis in digestione ultimi alimenti; nec aliam à sua animam foetui communicare posse. Cap. XXVI
151
152
153
154
155 Respondetur argumentis in oppositum, ostendendo semen cedere in materiam geniti, et tamen facere sicuti quae ab arte, et aliquo modo esse, atque dici posse hominè. Cap. XXVII
156
157
158 Decima Opinio Aristotelis legitur in capite tertio, et in quarto secundi de Generatione, animalium, quae tractatio dividitur in quinque contextus. Cap. XXVIII
159
160
161
162
163
164
165 Affertur circa primum contextum expositio Io. Grammatici dicentis Aristotelem in eo nihil aliud sibi velle, quam animam humanam in foetu primum edere operationes plantales, deinde animales, tandem vero humanas. Cap. XXIX
166 Exploditur interpretatio Philoponi, demonstrando totam animam humanam non indi foetui simul, nec simpliciter prius sedere actiones plantales, deinde animales, tandem humanas; et hic agi de foetu in utero, qui nec animales, nec rationales edit actiones. Cap. XXX
167
168
169
170
171
172
173 Soluuntur argumenta Philoponi, demonstrando operationes vegetales non fieri ope organorum rudium, quae primum fabricentur a vi formatrice: non absolutè praecedere sensualibus, et rationalibus: hasque non indigere instrumentis corporeis. Cap. XXXI
174
175
176
177 Expositio alia primi textus ex D. Thoma dicente foetui quidem primum indi animam vegetalè, procedente tempore sensualem; demum rationalem; sed ubique priorem corrumpi ad ortum posterioris. Cap. XXXII
178 Conuellitur allata sententia D. Thomae, monstrando mentem non posse corpori uniri immediatè, atque animam humanam non esse simplicem substantiam. Cap. XXXIII
179
180
181
182
183
184 D.Thomae argumenta soluuntur, declarando quomodo plures formae possint esse in composito, et quomodo privatio, seu forma prior corrumpatur adventu, seu etiam ortu formae posterioris. Cap. XXXIV
185
186
187
188 Declaratur primus contextus, in quo Aristoteles docet generationem hominis fieri tum interuentu animae vegetalis, quae prima omnium in foetu reperitur, tum ortu sensitiuae, quae procedente tempore in conceptum recipitur: tum demum aduentu rationalis. Cap. XXXV
189
190
191
192
193 Proponitur quaedam secundi textus expositio, qua dicunt aliqui Aristotelem in eo probare animam sensitricem non oriri à Parentibus mediante semine. Cap. XXXVI
194 Refutatur dicta expositio, monstrando ex Aristotele animam sensualem inesse foetui à Parentibus mediante semine, et hoc non esse indignum cui associetur talis anima. Cap. XXXVII
195 Respondetur ab obiectam rationem, declarando quomodo Natura soleat inuicem connectere res valdè diuersas. Cap. XXXVIII
196 Affertur alia eiusdem textus Expositio ex Pomp. et Alexandreis dicentibus in hoc textu Aristotelem nomine Mentis intelligere, non partem animae humanae, sed mentem divinam, cuiusmodi est intellectus agens. Cap. XXXIX
197
198 Expenditur haec expositio, et probatur Aristotelem hic nomine mentis non posse intelligere mentem divinam, sed necessariò intelligere partem animae nostrae rationalem. Cap. XL
199
200
201
202 Pomp. Et Alexandri ratio illa iam pridem putata insolubilis exactissimè expenditur, et ad hominem retorquetur, monstrando Intellectum humanum ad speculandum non uti corpore. Cap. XLI
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212 Recensetur alia huius loci explicatio ex Portio afferente Aristotelem hîc nomine mentis intelligere, non intellectum potentia, qui nihil est antequam intelligat; sed intellectum in actu, cuius solius omnis actus tum primus, tum secundus ab extrinseco est. Cap. XLII
213
214
215
216
217 Confutatur Expositio Portij, demonstrando verius quodnam sit id, unde prodeunt actus cuiusque, non esse nihil antequam intelligat, neque a Natura, quomodo ipse ait. Cap. XLIII
218
219
220
221
222
223
224 Portij argumanta diluuntur, ostendendo foetum in utero tum alimentum suscipere non solùm per umbilicum, verùm etiam peros: tum primo quadragenario sortiri animam et sensualem, et rationalem: necnon declarando obiectam Aristotelis sententiam, puta, mens nihil est antequam intelligat. Cap. XLIV
225
226
227
228
229
230
231
232 Expositio Averrois dicentis Aristoteli mentem humanam esse infimam Intelligentiarum abstractarum, seipsam dum generamur nobis communicantem; ideoque solam foetui extrinsecus aduenire: quum sentiens, et vegetalis anima nobis à caelo insit sed utente parentibus, ac semine ceu instrumentis, quo fit ut non extrinsecus. Cap. XLV
233
234
Nombre de réponses : 479 1-250 page précédente