Présentation • Mode d’emploi • Services associés • Réutilisations

Liste des pages

 
Hippocrate / Perla, Francisco (éd.).
Hippocratis Coi Medicorum principis Liber de Locis in Homine commentariis illustratus a Francisco Perla Calviensi
Rome : Bernardinum Tanum, 1638.
Cote : 5858.
Exemplaire numérisé : BIU Santé (Paris)
Adresse permanente : https://www.biusante.parisdescartes.fr/histmed/medica/cote?05858
Page à Page
Par chapitres
PDF Cliquez ici pour telecharger tout ou partie de ce document au format Adobe PDF (Acrobat)
Sur Internet Archive
Nombre de réponses : 478 1-250 page précédente
[sans numérotation] [Note manuscrite]
[page blanche]
[sans numérotation] [Page de titre]
[page blanche]
[sans numérotation] Eminentissimo ac reverendissimo Principi Fr. Antonio Barberino S. R. E. Card. Amplissimo Maiori Poenitentiario Franciscus Perla Perp. Fel. Prec
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation] Lectori ingenuo
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation]
[sans numérotation] Reverendissime Pater Sacri Palatij Apostolici Magister / Imprimatur,
1 Hippocratis Coi Medicorum Principis. De Locis in Homine Liber primus. Commentariis illustratus a Francisco Perla Calviensi Medico Philosopho cive Romano. Textus I. Mihi quidem videtur principium Corporis nullum esse, sed omnia similiter principium, & omnia finis: circulo enim scripto principium non reperitur
2
3
4
5
6 II. Similiter etiam morborum in toto corpore
7 III. Quod quidem siccius est, morbos magis recipere, & magis dolere à natura solet, humidum verò minus.
8
9
10
11
12
13
14 IV. Corporis autèm singulae partes altera alteri, ubi hinc, aut illinc processerit, morbum statim facit
15
16
17
18 V. Venter capiti, caput carnibus ac ventri, & reliquae omnes iuxtà eandem rationem, quemadmodùm venter capiti, & caput carnibus ac ventri
19 VI. Etenim ubi venter egestionem moderatam non fecerit, & in ipsum cibus ingeratur; humiditate ciborum ingestorum corpus irrigat.
20
21
22
23
24
25
26 VII. Et optimum fuerit sic curare aegrotas per has, quae morbos faciunt: sic enim quam optimè principium aegrotantis quis sanauerit
27 VIII. Corpus porrò ipsum sibi ipsi idem ac simile est, & ex ijsdem compositum est: similiter autem habet & paruas, & magnas partes; itemque infernas ac supernas
28
29
30 IX. Et si quis minimam corporis partem acceptam malè afficere velit, totum corpus affectionem sentiet, qualiscumque tandem ea fuerit, proptere à quod minima corporis pars omnia habet, quaecunque & maxima / X. Insuper quicquid tandem minima pars pertulerit, ad gentilitatem refert, & transfert, unaquaeque ad suam, siue bonum, siue malum id fuerit:
31
32 XI. Caeterùm natura corporis principium sermonis in arte medica
33
34
35
36
37
38 XII. Primùm igitur perfirata est qua parte audimus: etenim vacua cicum circà aures non aliud in audiunt, quàm strepitum, & clamorem.
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55 XIV. Et in oculos venulae tenues ad visum ex cerebro per ambientem membranam feruntur.
56
57
58
59 XV. Membranae autem tres, quae oculos custodiunt, superna quidem crassior, media tenuior, tertia tenuis, quae humorem conseruat
60
61
62
63 XVI. Ex his superna & crassissima si laedatur, & mutiletur, morbos facit. Media verò etiam ipsa periculosa est; & ubi rupta fuerit, promine foras velut vessica.
64
65
66 XVII. Membranae cerebri duae sunt, altera superna crassior, altera tenuis cerebrum attingens, non amplius eadem permanens post quam fuerit vulnerata
67
68
69 XIII. Venae autèm transeunt ad verticem per carnes venientes ad ossiculum.
70
71
72
73
74 XIX. Aliae verò duae venae iuxtà tempora feruntur in medio temporum & aurium, quae premunt oculos, & semper pulsant: solae enim hae sanguine non rigantur, sed auertitur ex ipsis sanguis.
75
76
77 XX. Visus humore de cerebro nutritur. Cùm autem quid eius de venis acceperit, fluxione turbatur, & humor ipse non apparet; & ob oculos moueri ipsi videntur, aliquando velut auicularum imagines, aliquando velut lentes nigrae, & nihil exacte iuxtà rei veritatem videre potest
78 XXI. Aliae duae venae un medio aurium, & aliarum venarum, quae feruntur ad aures. Aliae duae venae ex ossis conclusione in aures feruntur.
79
80
81
82 XXII. Caua autem vena finitur quidem velut gula consistit autem inter gulam & guttur, siue arteriam, ferturque per septum transuersum, & per cor, & interseptum, & finditur ad inguina, & ad femora intro, & disparationes in femoribus facit, & ad tibias intùs fertur ad malleolos.
83
84
85
86
87
88 XXIII. Ex caua autèm vena producitur quaedam in sinistram manum.
89
90
91
92
93 XXIV. Alia etiam ad dexteram manum eodem modo à caua producitur / XXV. Communicant autem omnes venae, & confluunt inter se mutuò, & aliae quidem sibi ipsis per se commictuntur, & coincidunt;
94 XXVI. Et quicunque morbus à venis oritur, leuior est, quàm qui à neruis: diffluit enim una cum humore, qui in venis est, & non quiescit; & natura venis in humore est, in carnibus.
95
96
97
98
85 XXVII. Maximè autem impetunt ipsos distentiones, & alij morbi; à quibus tremor corpus occupat, & qui tremere ipsum faciunt / XXVIII. Nerui autem premunt articulos, extentique sunt per totum corpus.
100
101 XXIX. Capita suturas habent alia tres; alia quatuor.
102
103
104
105 XXX. Saniores autem capite sunt qui plures suturas habent
106 XXXI. Inter supercilia os descendit, ac transit, & mandibularum clausura in medio mento, & supernè ad caput est
107
108
109 XXXII. Verticula alij plura, alij pauciora habent. Qui pauciora habent, his duodeuiginti sunt. Horum alia sursùm ad caput, alia deorsùm ad sedem tendunt
110
101 XXXIII. Costae septem à posteriori corporis parte ad verticula connectuntur, anteriore parte in pectore inter se committuntur
112 XXXIV. Clauiculae articulos habent alios in medio pectoris iuxtà guttur, atque hic coarticulatae sunt; alios ver`ad humeros reclinatos ad scapulas, quae humeris semper adhaerent.
113
114
115 XXXV. Caeterùm manus articulos multos habent. Quaecunque enim ossa inter se committuntur, omnia articulos faciunt.
116 XXXVI. At verò in coxendicibus articuli duo sunt, quae acetabula appellantur, & femora in hos in articulata sunt.
117
118 XXXVII. Ad genu verò os femoris taliter biceps est; Bicipitio autem huic os tibia appellata, velut in cardine adaptatum est.
119 XXXVIII. Iuxtà tibiam autem appendices duae procedunt, quae infernè ad malleolos pedis finiunt, supernè ad genu: non autem perueniunt ad articulum. Ad pedem verò tibia iuxtà malleolos articulum habet, & alium infrà malleolos
120 XXXIX. Et in pedibus articuli multi, quemadmodum & in manibus, sunt. Quot enim ossa, tot sunt articuli & in digitis pedum eodem numero sunt, ac pari modo habent
121
122 XXXX. Articuli insuper multi in corpore parui sunt, non similiter omnibus, sed alij aliis. Hi autem, qui scripti hic sunt, omnibus similiter habent. Aliae etiam venae aliis sunt, sed non memorabiles
123 XLI. Mucus omnibus à natura est, cum hic purus fuerit, articuli sani sunt, & bene moueri possunt, ut pote lubrici inter se ipsos.
124
125 XLII. In ventrem porrò ea, quae comeduntur ac bibuntur procedunt. Ex ventre autem fibrae in vesicam, quae parte humorem percolat, extentae sunt
126 Liber secundus. Textus I. Fluxiones autem & perfrigerata valdè carne, & percalefacta fiunt, ac superinflammata.
127
128
129
130
131
132
133 II. Cum autem corpus fuerit resiccatum, & alio qui corpus ipsum sibi ipsi communicans sit, etiam cum siccum est diducit, & concipit, & ducit ubicunque tandem humor obtigerit.
134
135
136
137 III. Fluxiones de capite septem sunt, in nares, in aures, in oculos, atque hae ex capite fluxiones ob oculos conspicuae existunt
138 IIII. Postquam autem in thoracem fluxerit prae frigore, bilis fit. Magis autem in thoracem prae frigore fluit, propterea quod facilis est fluxio ad guttur, utpote non contectum.
139
140
141
142
143 V. Cum verò in medullam fluxio contingerit; tabes occulta, atque inconspicua oboritur
144
145
146 VI. Cum autem retro ad vertebras, & in carnes defluxerit hydrops sit / VII. Id quod ex hoc cognoscere datur. Siccae enim anteriores partes sunt, caput videlicet, & nares, & oculis amplius hebetudo accedit, fiunt que cum virore pallidi, itemque reliquum corpus; & nihil expuit homo, etiamsi multum fluat.
147
148
149
150
151
152 VIII. Si autem modicus fluxus fuerit, coxendicum & articulorum diuturnam affectionem facit, ubi fluere cessabit: nam ut modicus, & undequaque ab omnibus fortioribus depulsus,
153
154
155 IX. Si porrò intumuerint nares, & pituita plenae fuerint, atque ea compacta, oportet pituitam compactam & congelatam attenuare aut fomentis, aut medicamento, & non auertere.
156 X. Cum vero in aures fluxerit, primùm dolorem exhibet; violenter enim procedit: dolorem autem exhibet donec in fistulam redactus fuerit. Ubi autem fluere consueuerit, non amplius dolorem facit
157
158
159
160 XI. Et verò, quem dolor affligit, medicamentum natura calidum, repidum factum, & metopo dilutum, infundendum est, & retrò cucurbita medica affigenda, si sinistra auris doluerit ad dextram, sin dextra, ad sinistram non autem scarificando pertundere oportet, sed ut trahat solum finenda est.
161
162
163
164
165
166 XII. Caeterùm ubi non oculos fluxio processerit, oculi inflammantur & tument.
167
168
169
170
171
172 XIII. Medicamenta caput purgantia, quae quidem fortia sunt, à toto capite ducunt: quae verò debilia, ab oculis, & hinc à vicinis naso partibus
173 XIIII. Si autem à carne & osse, muco inter & carnem subsistente, fluxus ad oculos fiat, ex hoc manifestum fit, quod inde profluit.
174
175 XV. Hunc sic sanare oportet.
176
177
178 XVI. Si in visum, in humorem purum cruentus aliquis humor ingrediatur, huic visus intrà oculum non rotundus esse apparet; propterea quod in quocumque inest cruentus humor, id ipsum non appareat.
179
180 XVII. Si verò oculus rumpatur, mollibus medicamentis, & acerbis utendum est, ut vulnus adstrictum in angustum coeat, & cicatrix tenuis fiat. Si autem adhuc humoribus plenus fuerit, lacrymare oculo conducit
181
182
183
184 XVIII. At verò cum in thoracem fluxerit, & bilis fuerit, ex hoc manifestum fit.
185
186
187
188
189
190 XIX. Haec autem propterea fiunt.
191 XX. Peripneumonia multo periculosior est, & dolores multo fortiores sunt, qui ad laterum mollitudinem, & ad clauiculas tendunt, & lingua multo viridior & pallidior; & fauces prae fluxione dolent, & lassitudo fortis occupat, & spiritus sexta aut septima die corripit
192 XXI. Hunc si non septima die febris dimiserit, moritur, aut suffocatur,
193
194
195 XXII. Et quicunque pare peripneumonia, aut pleuritide suppurati fiunt, non moriuntur, sed sani fiunt
196
197 XXIII. Suppurati ut plurimum fiunt cum fluxus in idem velut in bile contingit; sed in bile quidem multum defluit, & ubi defluit, sedatur. Suppuratis verò minus defluit, & non sedatur
198
199 XXIV. Fiunt etiam suppurati, cum minus excreant, quam influit in pulmonem: hoc enim, quod in pulmone consistit, & quod influit, pus sit.
200 XXV. Fit praeterea etiam ab ulcere suppuratus, & leuior hic morbus existit
201
202 XXVI. Fit autem extra pulmonem, maxime quidem à ruptura, & ubi caro contusa fuerit: iuxta hanc enim pus congregatur, & congregatum fluctuat siquis corpus concutiat, & strepitum facit; & haec uruntur
203
204
205
206 XXVII. Tabes autem fit, cum in idem velut in suppurato fluxio fit per guttur, & appendentes pulmonis partes, appellatas aortas, quae pulmonem & guttur continent, & coniungunt.
207
208 XXVIII. Suppurati hoc modo cognoscuntur latus à principio dolor occupat.
209
210
211
112 XXIX. Porrò cum retrò spinam fluxio processerit, huic tabes fit eiusmodi lumbos dolet, & anteriores capitis partes vacuae videntur ipsi esse / XXX. Bilis autem periculosa est si icterus, siue regius morbus in oculis accedat;
213
214
215
216
217
218
219
220
221
224
225
224
227
228
229
230
231 XXXI. At verò suppuratis caput purgare oportet, non fortibus medicamentis, sed paulatim auertere in nares, & simul edulijs ventrem subducentibus uti.
232
233 XXXIII. Tabidos idem eodem modo, quod ad reliqua attinet, curabis;
234
Nombre de réponses : 478 1-250 page précédente